هفته ای که گذشت

سه شنبه:

 وقت دندون پزشکی داشتم. چقدر بدم میاد از این مطب لعنتی.اه اه هم پولت میره و هم جونت در میاد.

ساعت 5.30 وقت داشتم و مطمئنا اگر خودم میرفتم دیرم میشد.مثل همیشه فرشته نگهبانم به دادم میرسه و میاد دنبالم.واقعا نعمت بزرگیه این فرشته مهربون.

ساعت یک ربع به 6 میرسیم و نرفته تو میشینم روی صندلی تا دکتر کارش رو انجام بده.یک ساعت و خورده ای طول مکیشه و میایم بیرون.

مقصد بعدی ..... از خودم تعجب میکنم منی که اصلا و ابدا اهل طلا نیستم اونم از نوع زردش می خوام برای جلوگیری از خرج کردن پول با قوقول بریم و طلا بگیرم.

اول قوقول جان یک آش رشته به بدن میزنه و یک کم گشنگیش گرفته میشه.

بعدم هم بسوی طلا فروشی.ولی واقعا طلاش با بقیه طلاها فرق میکنه.هم فرم و شکل نامتعارفش و هم مینای سبز و سفیدی که با اشکال هندسی توش بکار رفته.اصلا چون معلوم نیست طلاست خوشم میاد که با لباسهای اسپرت هم ست میشه.

ولی باورم نمیشه طلا اینقدر گرون شده.یک انگشتر کوچولو و تو گردنی و یک زنجیر خیلیییییییییییییییی نازکش شد 540 تومن!!

پیاده به سمت ماشین میریم و شام هم جگر می خوریم.خیلی چسبید.

موقع برگشت از پله داروخانه پای قوقول پیچ خورد و کمی درد داشت.

نزدیک خونه قوقول برام 3 شاخه گل رز خرید که طبق فرمایش پیرمرد فروشنده آداب داشت خریدن گل و دادن گل و باید جملات زیر ادا میشد:

تقدیم با عشق وفا دوستی و محبت و .......

چهارشنبه:

خبر خاصی نبود جز اینه دوباره همکار فضولم رفت رو اعصاب تعطیل من و مجبور شدم دوباره دست به کار زدن ایمیل به مدیریت عامل بشم و خودش رو هم زیر سوال ببرم که چرا حوزه های کاری ما رو در هم دیگه دخالت داده و نتیجش میشه یک جلسه در روز شنبه که از ساعت 4 شروع میشه و تا ساعت 7 عصر ادامه داره و همه تو سر و کله هم میزنن.ولی خوب شد!!

پای قوقول که پیچ خورده درد داره و متورم شده و ... وای دور مچ پاش کبود شده ولی طبق معمول دکتر نمیاد و خود درمانی و...الان خدا رو شکر بهتره ولی درد داره

پنج شنبه:

مامانم نهار اومد خونمون و با خواهرم 3 تایی نهار خوریم.بعدم رفتیم ی سر خونه خالم و از اونجا هم به سمت خونه مامان اینا.قوقول هم قراربود فردا صبحش که جمعه باشه بیاد تا عصر و بعدش بریم خونه مامان قوقول چون تولد باباش بود.هممون پول گذاشتیم و کادو یک ساعت مچی که لازم داشت گرفتیم.

تو وبلاگهای مختلف دیدم که در مورد دخملی نوشتن که متاسفانه ناغافل پدرش رو از دست داده.خیلی خیلی ناراحت شدم.مخصوصا اینکه خوندم بدتر از من همیشه با استرس دست و پنجه نرم کرده و هر اتفاق کوچیکی چقدر بار استرسی براش داشته و حالا اینقدر ناگهانی....

هیچ وقت نخونده بودمش و باهاش آشنا نبودم.ولی امروز شناختم.با تک تک جمله هایی که براش نوشتن اشکم درومد.از اینکه خوندم 2 تا خواهرن که حالا حامیشون رو از دست دادن.ستون خونه رو از دست دادن.اشکام دست خودم نیست .

شاید هرگز گذرش به اینجا نیفته ولی واقعا براش آرزوی صبر میکنم.خدا همسرش رو براشون حفظ کنه که اینقدر حامیشونه.

مطمئنا خیلی خیلی سخته.خدا بهشون صبر بده و پدرش رو رحمت کنه.

اینم از هواپیمای مسافربری ارومیه که این همه کشته داد!!

ای خدا لحظه شادی چه کم است!!