روزهای خوب... یادت به خیر

سرم داغ کرده.یعنی اونقدر حجم اطلاعات ورودی به این کله کوچیک ( به قول قوقول خان) زیاد شده که از گوشامم داره میریزه بیرون.

دیگه هر چی دانشگاه و رشته و امکانات و شهر و ..... بوده زیر رو رو کردم .تازه وقتی صفحات رو می بندم و به این مغز فندقی فشار میارم که جمع بندی کنم میبینم نه خیر نمیشه.اصلا کجا چی بود؟ لیلی زن بود یا مرد؟

آخه رفتن به یک کشور دیگه و برای اجازه موندن تصمیم به درس خوندن گرفتن خیلی کار راحتی نیست.یعنی نباید بی گدار به آب زد حداقل یک رشته ای انتخاب کنم که بازار کارش برای آینده تو کشورهای دیگه هم خوب باشه.

آخی یادش به خیر.روزی که دانشگاه قبول شدم.فکرش رو هم نمی کردم تهران مرکز قبول بشم.

یعنی امیدورام بودم و میدونستم حتما قبول میشم ولی تهران رو مطمئن نبودم.از چه جهت مطمئن بودم که قبول میشم؟؟

چون با قوقول با هم رفته بودیم از پستخونه فرم گرفته بودیم.با هم و با همفکری قوقول پرش کرده بودیم و با هم رفته بودیم پست کرده بودیم.حوزه امتحانم هم دانشگاه قوقول افتاده بود و موقع برگشت هم قوقول اومد دنبالمون ( مامانم هم بود که قوقول گفت این طرفها کار داشتم رد میشدم دیدم شما هم هستید گفتم برسونمتون!!!!!! یعنی مامان من رو چی فرض کرده بودیم ما، من نمی دونم)

خوب همه اینها باعث شده بود که من که اعتقاد دارم دست قوقول خوبه مطمئن بشم که قبول میشم.بابا که روزنامه رو دید رفته بود بیرون دوباره روزنامه خریده بود و توی راه پله قوقول رو دیده بود و گفته بود دخترم قبول شده.یعنی خبر قبولی من رو بابام بهش داده بود.اونم گفته بود کجا؟ بابا که گفته بود تهران مرکز مثل اینکه قوقول خیلی ذوق زده میشه و کلی هم از اونجا تعریف میکنه( چون کلی از دوستاش اونجا بودن و به اون دانشگاه رفت و آمد داشت).بابا که اومد بالا خیلی خوشحال بود گفت پسر آقای فلانی رو دیدم بهش گفتم مثل اینکه دانشکده رو میشناسه خیلی خیلی تعریف کرد و این شد که من که یک کم از رشتم دمغ بودم( آخه گرافیک می خواستم ولی نقاشی قبول شده بودم انتخاب اولم) دمغی یادم رفت و کلی خوشحال تر شدم.البته طراحی پارچه و لباس یزد هم قبل شده بودم .

دانشگاه سراسری هم کرمان قبول شدم.ولی همون تهران رو ترجیح دادم.آخی یادش به خیر.چه روزهایی بود.کارگاههای حجم سازیمون تو داشگاه امام حسین برگزار میشد.ساعت بعد از کلاس من هم قوقول تو دانشکده خودشون واحد شکوه تو میدون فردوسی کلاس داشت.منم برای اینکه برناممون هماهنگ بشه کلاس که تموم میشد پیاده میمومدم از میدان امام حسین تا فردوسی که کلاس قوقول بگذره.البته خیلی یواش میومدم که زود نرسم که اکثرا هم زود میرسیدم و کلید یدک ماشین کوچولو و نقلیمون دستم بود و میپریدم توش و ژاکتن رو دورم میپیچوندم تا کلاس قوقول تموم بشه.گاهی هم خودمو با مغازه های خیلی کمی که سر راهم بود ( مهر فروشی و لیزر و کفاشی مردونه) سرگرم میکردم تا زمان بگذره.بعدم میرفتیم شام می خوردیم و میرفتیم خونه.اگر هم تو دانشگاه خودمون کلاس داشتم که قوقول هر روز میومد دنبالم و از اونجا کلی پیاده این ور و اون ور میرفتیم و آخرش هم میرفتیم توی پارک لاله مینشستیم و و بعدم شام و به سمت خونه.یادش به خیر چه روزهای خوبی بود.به عشق قرار و دیدن قوقول میرفتم دانشگاه و برمیگشتم.

حالا که دارم دنبال دانشگاه میگردم یاد اون وقتها افتادم.قوقول هم پریشب از جلوی در کانون زبان که کلاس زبان من بود رد میشده و اونم یاد اون روزها میفته که میومده دنبالم و اون ور خیلبون می استاده تا کلاس من تموم بشه و بعد دوباره پیش به سوی خیابون گردی و گاهی سینما و ...... بعدم نها ر و خونه.

یعنی جایی نبود که ما تو تهران نرفته باشیمو و غذا و رستورانی نبود که امتحان نکرده باشیم.هزینه تمومش هم قوقول خوبم با کار کردن خودش تنهای تنها درمیاورد و این یعنی یک دنیا لذت از داشتن مردی که توی تموم شرایط میتونی بهش تکیه کنی و بدونی که بعد از خدا یک تکیه گاه قوی و محکم داری که در عین مهربونی و یک کوچولو بد اخلاقی دنیای مهر و محبت و تلاش و فعالیت و پشتکار و ... همه چیزهای خوبه.حتی توی کشور غریب با همه دلتنگیها و غریب بودنت و دوری از عزیزانت.

خیلی خیلی روزهای خوبی بود.خدا رو شکر که ما یک همچین روزهایی داشتیم که هرازگاهی با یادآوریشون مزه خوب قرارهای یواشکی و لرزیدن و در عین حال بی خیال از دنیا و با عشق همه جا رو فتح کردن رو بچشیم.