حس غریب

یک حس غریبه خیلی خیلی بدی دارم.

یکی دو تا وبلاگ خوندم که درغم از دست دادن پدر و مادرشون نوشته بودن.

یعنی همچین بغض گلومه گرفته که نمی دونم چطوری باید قورتش بدم.

مطمئنا سخت ترین و زجرآورترین لحظه زندگی هر کسی میتونه باشه.

اصلا نمی خوام در موردش فکر کنم یا بنویسم.دیشب خواب خیلی بدی دیدم.اونقدر تو خواب جیغ زده بودم و زجه کشیده بودم که تو همون خواب احساس خفگی میکردم و حس میکردم هر کار میکنم صدام در نمیاد.انگار بلند شدم و دیدم همسرم خوابه.ساعت رو نتونستم تشخیص بدم.شاید حدود 3 یا 4 صبح بود.قلبم تند تند میزد و نگران بابا بودم.

دیروز وقت تست ورزش داشت و خدا رو شکر دکتر گفته بود همه چیز خوبه و چند ماه دیگه بیاید برای اکو.

اونقدر خواب بد و واضحی دیده بودم که می خواستم همون موقع شب پاشم زنگ بزنم به بابا.آخه تنها هم بود.ولی دیدم نمیشه.صبح هم هی دست دست میکردم تا ساعت بگذره و بهش زنگ بزنم تا خیالم بابت خواب نحس دیشب راحت بشه.

نمی دونم شایدم این خواب مربوط به فکرهای دری وری بود که دیروز تا مامان برسه شمال همش سراغم میومد.

بدترین و گه ترین اخلاق دنیاست.یعنی اگر همسرم و مامانم و بابام و خواهرم ( این 4 نفر فقط) سفر یا راه دور برن خدا میدونه تا برسن و زنگ بزنن چی تو سر من میاد و میره.چقدر بغض میکنم و قورتش میدم.چقدر کلافه ام.حتی بارها اشک تو چشمام جمع میشه و ...

نمی دونم این استرس لعنتی و این نگرانی بی حد و اندازه و این فکرای منفی موقع دور شدن عزیزانم چجوری باید درمان بشه.

آخه مسخرست من که به قول قوقول این همه خوش بینم و به همه کس اطمینان میکنم و به همه حرفی خوش بینانه مینگرم تو این مورد به طرز بیمارگونه ای منفی فکر میکنم.

یادمه بابام برای زلزله رودبار که رفته بود و یک بار هم اردبیل برای نمایشگاه من طول روز 10 بار لباساشو بغل میکردم تو اتاق و گریه میکردم طوریکه مامانم عصبانی میشد و میگفت با این سن ( راهنمایی بودم) این کارها چیه؟؟

یا بعضی روزها که میرم خونه و لباسای قوقول رو میبینم که آویزونه اونقدر حالم گرفته میشه که فوری باید بهش زنگ بزنم و بگم که کاشکی الان تو لباسای خونت بودی!!

هیچ کس این حس و حالم رو درک نمی کنه اصلا میگن مریضی و دیونه ای  لوس بازیه و ... ولی من نمی دونم راه چاره اش چیه؟؟

دیروز که نگران مامان بودم یاد قوقول افتادم.زنگ زدم بهش و گفتم اگر یک روزم نباشی من میمیرم.میگه چی شده؟چی دیدی؟

چی خوندی؟چی شنیدی؟ گفتم هیچی فقط خواستم حس الانم رو بهت بگم.

فر نم پیش خودش میگه این زن منم واسه خودش خول شده.ولی واقعا یک مواقعی هست که هیچکس نمی تونه حس و حالم رو درک کنه.

گاهی اونقدر این حس قوی میشه که اصلا نمی تونم جلوی ابراز احساساتم رو بگیرم و همش باید قوقول رو بچلونم  یا اگرم نیست با عکسش حرف بزنم.خوب طبیعتا اون هم حس من رو نمی فهمه واسه همینه که گاهی اگرم به طور معمولی حوصله نداشته باشم فکر میکنه حتما یک چیزی شده یا میگه تو محبت کردنت هم عجیب غریبه.

یادمه بچه که بودم وقتی تنها میشدم میرفتم جلوی آینه و از خودم میپرسیدم تو کی هستی؟؟ اونقدر این جمله رو تکرار میردم که حس بسیار عجیبی پیدا میکردم و یک موجود وغریبه تو آینه میدیدم که از جسمش دور شده و داره بهم نگاه میکنه و گاهی خودم میترسیدم.

ولی اگر به کسی میگفتم باور نمی کرد.

.خیلی وقته این طوری با خودم حرف نزدم!!!